ไหลตามรางถึงที่หมายได้ราบรื่นผิดธรรมชาติตัวเอง หนึ่งในการแสดงสดที่รอคอยมายาวนานกำลังรออยู่ข้างหน้า ตรวจตั๋วและตรวจบัตรพิสูจน์อายุที่เกือบไม่ผ่านเกฌฑ์--ความจริงอาจจะไม่ใช่อย่างที่พูด
ถึงเวลาเริ่มแสดงแล้ว บนเวทียังโล่งปราศจากผู้คน อันหมายถึงผมคงยังต้องรอต่อไป พักใหญ่หลังจากนั้นวง Brookville ก็ออกมาแสดง
ไม่ใช่ครับ นี่ไม่ใช่วงที่ผมรอคอย อันที่จริงก็พูดได้ว่าไม่เคยฟังมาก่อน และหลังจากนี้ก็คงขอปล่อยผ่านเลยไป
จัดเป็นหนึ่งชั่วโมงที่ยาวนานไม่น้อย
เมื่อนานมาแล้วเวลาที่สิ้นหวังไร้กิจกรรมใดใด ผมมักจะเปิดโทรทัศน์ เปลี่ยนช่องแบบสิ้นหวัง ก่อนมาลงเอยด้วยช่องมิวสิควิดีโอที่ึิึิคิดว่าโดนเปลี่ยนเป็นเจ้าอื่นไปแล้ว และนั่นก็เป็นที่มา ผมรู้จักพวกเค้าครั้งแรกจากการได้ดูมิวสิควิดีโอ Hearbeat แต่ที่ยังเหลืออยู่ในความทรงจำก็มีแค่ตัวเพลงเท่านั้น แต่นั่นก็มากเีพียงพอ กลางดึกวันนั้นเลยเป็นจุดเริ่มต้นของการติดตามไล่ฟัง ก่อนแพร่กระจายไปถึงบุคคลรอบข้าง...
แสงไฟบนเวทีดับเป็นธรรมเนียมของการเิริ่มต้น แต่ผมอยู่ใกล้พอที่จะเห็นทุกการเคลื่อนไหวแบบถนัดตา ไฟค่อยๆสว่างๆพร้อมๆกับที่ทุกอยู่ประจำตำแหน่งกันเรียบร้อย ครั้งแรกของการดูการแสดงสด Tahiti 80 เริ่มด้วย Love Shines ที่ไม่มีป้า Lewis มาร่วมร้องด้วย ก็ชวนให้คิดถึงเล็กน้อย ก่อน Matter of Time กับ Yellow Butterfly จะตามออกมาอย่างไหลลื่น เพลงจากแต่ละอัลบั้มถูกนำมาเล่นอย่างต่อเนื่อง โดยเน้นกันที่อัลบั้ม Fosbury เป็นพิเศษ
นักวิทยาศาสตร์ว่าไว้ แรงกระทำเท่ากับแรงตอบสนอง ยิ่งคนดูสนุกครึกครื้น Tahiti 80 ยิ่งเล่นก็ยิ่งคึก โดยเฉพาะคุณ Pedro มือเบสหุ่นอวบอั๋นที่ออกลีลาได้น่ารักน่าเอ็นดู ก่อนจะเพิ่มดีกรีเมื่อได้ของขวัญจากคนดู ที่เจ้าตัวยืนกรานว่าเป็นแค่ชา ก่อนหายไปหลังเวทีก่อนกลับมาพร้อมหมวกคุณแพนด้า แล้วทิ้งเบสหันมาตีกลองคู่กับคุณ Sylvain ปล่อยให้คุณ Xavier มาจับเบสเล่นรีมิกซ์กันอย่างเมามัน หลังจากนั้นก็ถึงเวลาลาจากแบบหลอกๆตามธรรมเนียม
ไม่ต้องให้เรียกร้องกันนานก็กลับออกมาอีกครั้ง Tahiti 80 กล่าวขอบคุณ Minty Fresh ที่ทำให้มีวันนี้ แล้วก็ถึงเวลา Heartbeat เรียกเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหว ตามติดๆด้วย A Love From Outer Space เล่นต่ออีกหนึ่งเพลง ก่อนกล่าวขอบคุณแฟนๆแล้วหายลับไปหลังเวที
ความสนุกจะจบลงเพียงเท่านี้เหรอ
เหมือนทุกคนจะติดอยู่ในวังวน ยังหรอก ยังไม่รู้สึกอิ่มพอ แล้ว Tahiti 80 ก็ตอบสนองด้วยการกลับมาอีกครั้ง ให้ทุกคนปรีดา ก่อนปิดฉากด้วย Revolution ที่ขอประกาศว่านี่เป็นเพลงสุดท้ายแล้ว จริงๆ
ไำฟเปิดสว่าง แต่ละคนทยอยกลับ ส่วนผมขอยื่นนิ่งอิ่มๆอึ้งๆอีกเล็กน้อย คิดอยู่แล้วว่าจะต้องสนุกมาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะไปถึุงระดับสุดขีดของผมได้แบบนี้
ตั้งสติได้ก่อนเดินไปเอาเสื้อโค้ทคืน พลันเหลือบไปเห็นคุณ Xavier ยืนเด๋อด๋าแจกลายเซ็นอยู่ไม่ห่าง
ก่อนหน้าตั้งใจว่าคราวนี้จะท่องรายการเพลงที่เล่นมาให้ครบ แต่บรรยากาศสนุกสุดขีดจนสมองไม่ค่อยทำงาน พอได้เข้าไปคุยด้วย ลำดับเพลงเลยโหว่ๆผิดๆเลอะเลือนยิ่งกว่าเดิม
โผล่หน้าเข้าไปคุย พอบอกว่ามาจากเมืองไทย คุณ Xavier ก็ยิ้มแก้มปริ ขอจับมือเป็นการใหญ่ ผมได้ทีบอกว่ามีคนรอดูอยู่ที่เมืองไทยจำนวนมาก เค้าก็พยักหน้า บอกว่าก็ได้ยินมาว่าอย่างนั้น
คนอื่นเค้าพกซีดี Fosbury มารอให้เซ็นกัน บางคนก็ซื้อกันตรงนั้นเลย ด้วยว่ามีอยู่แล้วแต่ไม่ได้เอาไป ถ้ารู้มาก่อนคงขนไปกันตั้งแต่ชุด Puzzle ควานหากระดาษทั่วตัว โชคดีว่าเป็นเจ้าแห่งการหลงทาง เลยมีกระดาษที่พิมพ์แผนที่เส้นทางอยู่ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เวลานั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่นเหลือ เลยได้มาเป็นแบบนี้
ครับ แล้วเจอกันครับ
