"แค่สูดอากาศที่นี่ ผมก็คิดว่าคงจะกระโดดได้สูงขึ้นแล้ว"
หลายปีก่อนผมเคยเห็นด้วยกับความคิดนี้ แต่ทุกอย่างแปรเปลี่ยนได้ง่ายดาย
ไม่แปลกนักเพราะทุกอย่างรอบด้านแตกต่างจากเดิมเกินกว่าแค่จะเรียกว่าพลิกผัน ถึงจะคาดการณ์ไว้บ้าง แต่ถึงเวลาจริงทุกอย่างก็ดูมากมายเกินกว่าที่คิด
ผมลองเดินออกมารอบๆ มองคนเดินไปมาก็เริ่มสับสนเล็กน้อยว่าตกลงกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ ก่อนจะเริ่มกล่าวทักทายไปทั่วแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบรับ แท้จริงถ้ามีการตอบรับคงน่าแปลกใจกว่าเพราะที่ทำไปเพียงแค่ทักทายในใจ สามัญสำนึกทุกอย่างบนมิตินี้โผล่ขึ้นมาย้ำเตือนว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดใด หากทุกอย่างยังคงเดินไปในรอยเดิม
ความขี้เกียจกับความกลัว สองอย่างที่คอยคุกคามดำเนินงานได้สวยงามไม่ผิดเพี้ยน ผมคงติดกับดักแห่งความขี้เกียจเข้าไปแบบไร้ทางถอน แม้จุดประกายดีๆจะเปิดช่องอยู่หลายครั้ง แต่ผมก็ปล่อยให้มันดับไปแบบเฉื่อยชา ทุกอย่างยังคงดำเนินไปแบบเดิมๆ เดิมๆ
แต่บางครั้งเรื่องราวที่แอบคิดแอบคาดหวังไว้ก็โผล่ขึ้นมาได้ดั่งใจ จากนั้นชิ้นส่วนต่างๆก็เผยตัวออกมากันได้อย่างไม่ยากเย็น ขาดเพียงบางชิ้นที่อยู่ไกลออกไป หรือบางชิ้นที่ยังไม่ถึงเวลามา เรื่องราวบางเรื่องก็ลงตัวไปได้ง่ายๆแบบนี้
บางทีอาจจะเพราะพกความเคยชิืนมามากเกินไป จนชิ้นส่วนบางส่วนที่เข้ามาดูคล้ายเป็ินชิ้นส่วนจากต่างดาว แม้จะรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าอาจจะเคยมีโอกาสได้เยี่ยมแวะดาวดวงนั้นมาบ้าง แต่ก็คงเพียงแค่นั้น
แม้ชิ้นส่วนที่ประกอบขึ้นมาอยู่ตอนนี้ไม่ได้สมบูรณ์แบบอะไร แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถึงชิ้นส่วนจะขาดหายเพิ่มไปอีกบ้างก็คงไม่เป็นไร ผมกำลังจะเดินตามรอยเดิมบนสถานที่ใหม่เหรอ ไม่หรอก สถานที่นั้นเพียงแค่ข้ออ้าง
No comments:
Post a Comment